Na ten smutek nie ma ukojenia. A przynajmniej nie ma go na razie. Bo wielki skok na władzę się zasadniczo skończył - wraz z kasą w budżecie, wiarą we własne siły i bezwzględną miłość suwerena, stu tysiącami posad do rozdania, fascynacją blichtrem zdobytych urzędów i przekonaniem, że to wszystko ma się w kieszeni na zawsze. Rozmowy Karoliny Korwin-Piotrowskiej i ks. Grzegorza Kramera w książce "#Wrzenie". wp.pl 15 listopada 2019
Sprzedając nasze rysunki na Arbacie, szlo nam całkiem
nieźle. Aż tu nagle wkroczyła na nasze terytorium dama słusznego
wyglądu. Zaatakowała bez uprzedzenia. Wznosząc okrzyki ze my
sojuszniki amerykanów, kazała nam się wynosić. Ludzie się z niej śmiali, ale ona nie ustępowała. My też. Zadzwoniła po
milicje. Gdy ta przyjechała, kazała nas zamknąć, bo depczemy
świętą ruską ziemię. I tak zwiedziliśmy komisariat w Moskwie. W
milicyjnym aucie byli juz jacy azjatyccy emigranci. I jeden z misi
powędrował do małej dziewczynki. Po godzinie wypuścili nas. Bo
lekko wstawieni milicjanci nie wiedzieli po co nas zatrzymali.
Muszę
kończyć. Spróbuję jeszcze dziś opisać nasza drogę. Gdyby się
nie udało napiszę z Ułan Bator.
